Przed początkiem okresu klasycznego wielu kompozytorów pisało muzykę barokową w ciągu 150 lat. Znana z niekonsekwencji, muzyka barokowa obejmuje użycie basso continuo, stopnie zdobnictwa, wyrażanie siebie, otwarte formy i tworzenie kontrapunktu. Pomyśl o okresie baroku jako o lejku gromadzącym wszystkie formy muzyki i pomysłów. W miarę upływu czasu lejek staje się coraz mniejszy w wyniku prób i błędów. Popularne pomysły muzyki barokowej są zbierane i wyjaśniane, a następnie dalej studiowane i rozszerzane. Na marginesie padają mniej niż popularne pomysły. Każdy mijający rok jest o krok bliżej klasycznego okresu, w którym zasady kompozycji ulegają udoskonaleniu, a porządek panuje. Wśród chaotycznego morza muzyki barokowej znajdują się setki dzieł, które świecą jak latarnie w nocy.
W dużej mierze uważa się, że Johann Sebastian Bach skomponował sześć suit na wiolonczelę w latach 1717–1723. Rękopis należący do jego drugiej żony Anny Magdaleny Bach został zatytułowany Suites á Violoncello Solo senza Basso. Utwory te są natychmiast rozpoznawalne i być może to najbardziej znana muzyka, jaką kiedykolwiek napisano na wiolonczelę solo. Zestawy są tak popularne, że zostały przepisane na wiele różnych instrumentów. Posłuchaj, jak Yo Yo Ma wykonuje Six Suites Bacha na wiolonczelę bez opieki.
Bez wątpienia Four Seasons to najbardziej znane dzieło Antonio Vivaldiego. Został opublikowany w 1725 r. W zestawie dwunastu koncertów zatytułowanym Il cimento dell'armonia e dell'inventione (Test harmonii i wynalazku). Koncerty są prawdopodobnie najodważniejszą muzyką programową, jaką kiedykolwiek napisano w okresie baroku (muzyka skomponowana do przedstawienia narracji).
W ciągu zaledwie 24 dni George Frideric Handel skomponował Mesjasza po tym, jak jego przyjaciel i librecista Charles Jennens wyraził w liście pragnienie stworzenia antologii biblijnej ustawionej na muzykę w 1741 roku. Zamierzali wykonać Mesjasza w Wielkanoc, ale okazało się, że zamiast tego w domu na Boże Narodzenie. W trakcie pracy Handel doskonale wykorzystuje malowanie tekstu, technikę, w której nuty naśladują linie tekstu.
Domenico Scarlatti, syn Alessandra Scarlattiego (innego znanego kompozytora barokowego), napisał 555 znanych sonat klawesynowych, z których ponad połowa została napisana w ciągu ostatnich sześciu lat jego życia. Jego kariera wkroczyła we wczesny okres klasycyzmu, a jego sonaty wpłynęły na wielu kompozytorów okresu klasycznego po nim.
Dwanaście koncertów Grossi Arcangelo Corelli jest doskonałym przykładem koncertu grosso z okresu baroku (forma muzyki, która przypomina muzyczny dialog między dużą orkiestrą i niewielką grupą solistów). Był pierwszym kompozytorem barokowym, który pisał muzykę w tym stylu. Te 12 concerti grossi zostały opublikowane po jego śmierci. Posłuchaj pełnego wykonania dwunastu concerti grossi Corelli.
Te bardzo lubiane i celebrowane koncerty Johanna Sebastiana Bacha zostały poświęcone Christianowi Ludwigowi, margrabiowi Brandenburgii-Schwedt w 1721 roku. Koncerty należą do najczęściej wykonywanych na świecie; ich radosna i optymistyczna natura z łatwością inspiruje i ekscytuje słuchaczy wszystkich narodowości.
Opera Henry'ego Purcella, Dido i Aeneas, była pierwszą operą angielskiego kompozytora. Był to także jego jedyny dramatyczny utwór, który napisał garść inscenizacji przed i po premierze. Opera jest doskonałym przykładem opery z okresu baroku.
Giovanni Battista Sammartini jest uważany za twórcę klasycznej formy symfonicznej (w szczególności formy sonatowej) i wielu uważa, że jego symfonie i rozwój tematyczny są prekursorami utworów napisanych przez Haydna i Mozarta.
Georg Philipp Telemann był jednym z najbardziej płodnych kompozytorów okresu baroku. W przeciwieństwie do innych znanych kompozytorów, zdolności muzyczne Telemanna były w dużej mierze samoukiem. Włączenie niezwykłych instrumentów do swoich koncertów jest jedną z rzeczy, które uczyniły go wyjątkowym. Na przykład jego słynne kwartety paryskie zostały ocenione na flet, skrzypce, altówkę i gamę i kontinuum.
Gregorio Allegri skomponował to święte dzieło w latach 30. XVI wieku, podczas pontyfikatu papieża Urbana VIII. Utwór został napisany do użytku w nabożeństwie Tenebrae w Wielką Środę i Wielki Piątek Wielkiego Tygodnia. Papież Urban VIII tak bardzo uwielbiał ten utwór, że zabronił jego wykonania w innym miejscu poza Kaplicą Sykstyńską. Przez 100 lat był wykonywany wyłącznie w kościele.
