Wzniesienie: 86794 stóp (8167 metrów); 7. najwyższa góra na świecie; Szczyt o wysokości 8 000 metrów; bardzo widoczny pik.
Wyróżnienie: 11 014 stóp (3357 metrów); 55. najwybitniejsza góra na świecie; pik macierzysty: K2.
Lokalizacja: Nepal, Azja. punkt kulminacyjny Dhaulagiri Himal.
Współrzędne: 28.6983333 N / 83.4875 E
Pierwsze wejście: Kurt Diemberger, Peter Diener, Albin Schelbert (Austria), Nawang Dorje, Nima Dorje (Nepal), 13 maja 1960 r.
Dhaulagiri to szczyt Himalaju Dhaulagiri lub masywu w Nepalu, podobszaru Himalajów, który wznosi się między rzeką Bheri na zachodzie a rzeką Kali Gandaki na wschodzie. Dhaulagiri jest najwyższą górą położoną całkowicie w Nepalu; wszystkie pozostałe leżą wzdłuż granicy tybetańsko-chińskiej na północy. Annapurna I, dziesiąta najwyższa góra na świecie o wysokości 8 091 metrów, ma 34 mile na wschód od Dhaulagiri.
Gandaki, dopływ rzeki Ganges, jest główną nepalską rzeką, która płynie na południe przez wąwóz Kali Gandaki. Głęboki kanion, który zanurza się między Dhaulagiri na zachodzie a 26.545 stóp Annapurna I na wschodzie, jest najgłębszym wąwozem rzeki na świecie, mierzonym od rzeki do szczytów. Różnica wzniesień nad rzeką na wysokości 22 270 stóp (2520 metrów) i na szczycie Dhaulagiri o wysokości 26 795 stóp jest zdumiewająca 18 525 stóp. Rzeka Kali Gandaki o długości 391 mil zrzuca także 20, 420 stóp z górnych 20, 564 stóp górskich lodowców na lodowcu Nhubine Himal w Nepalu do jej 144-metrowego ujścia nad rzeką Ganges w Indiach z gwałtownym spadkiem gradientu 52 stóp na milę.
Dhaulagiri I to oficjalna nazwa szczytu. Inne wysokie szczyty masywu to:
Rankingowe szczyty w Himalajach mają co najmniej 500 metrów (1640 stóp) znaczenia topograficznego.
Nepalska nazwa Dhaulagiri pochodzi od sanskryckiej nazwy dhawala giri, co tłumaczy się jako „piękna biała góra”, odpowiednia nazwa wysokiego szczytu, który zawsze jest przykryty śniegiem.
Dhaulagiri była uważana za najwyższą górę świata po odkryciu przez ludzi Zachodu i zbadaniu jej w 1808 roku. Wcześniej uważano, że Chimborazo o wysokości 2061 stóp w Ekwadorze w Ameryce Południowej był najwyższy na świecie. Dhaulagiri utrzymywał swój tytuł przez 30 lat, dopóki ankiety w 1838 r. Nie zastąpiły go Kangchenjunga jako szczytem świata. Mount Everest oczywiście chwycił koronę po badaniach w 1852 roku.
Przeczytaj artykuł Surveys of India odkrywa Mount Everest w 1852 roku, aby uzyskać pełną historię o odkryciu i badaniu szczytu.
Na Dhaulagiri po raz pierwszy wiosną 1960 roku wspięła się drużyna szwajcarsko-austriacka i dwóch Szerpów (łącznie 16 członków) z Nepalu. Góra, pierwotny cel francuskiej ekspedycji, która ostatecznie wspięła się na Annapurnę I w 1950 r. I pierwszy z czternastu 8000 metrów szczytów, które miały zostać zdobyte, została przez Francuzów niemożliwa. Po próbie Dhaulagiri w 1958 roku szwajcarski wspinacz Max Eiselin znalazł lepszą trasę i zaplanował wspinanie się na górę, lądując na zezwoleniu na rok 1960. Amerykański fotograf Norman Dyrenfurth z Kalifornii był fotografem wyprawy.
Wyprawa, finansowana z obietnicy pocztówek z bazy obozu dla darowizn, powoli wspinała się na Grzbiet Północno-Wschodni, umieszczając po drodze obozy. Zapasy były przewożone na górę małym samolotem o nazwie „Yeti”, który później rozbił się na górze i został porzucony. 13 maja szwajcarscy alpiniści Peter Diener, Ernst Forrer i Albin Schelbert, Austriak Kurt Diemberger oraz Sherpas Nawang Dorje i Nima Dorje dotarli na szczyt Dhaulagiri w pogodny, słoneczny dzień. Mniej więcej tydzień później szwajcarscy wspinacze Hugo Weber i Michel Vaucher dotarli na szczyt. Lider ekspedycji, Eiselin, również miał nadzieję na szczyt, ale nie udało mu się tego spróbować. Później powiedział: „Dla mnie szanse były niewielkie, ponieważ byłem liderem logistyki”.
25 października 1999 r. Wielki słoweński alpinista Tomaz Humar rozpoczął samodzielne wejście na niegdyś nieosłoniętą południową ścianę Dhaulagiri. Humar nazwał tę ogromną twarz o wysokości 13100 stóp (4000 metrów), najwyższą w Nepalu, „przeklętym zwisającym i stromym” i swoją „nirwaną”. Nosił 45-metrową statyczną linę 5 mm, trzech przyjaciół (urządzenia camming), czterech lodowe śruby i pięć haków, i planowałem przejechać całą wspinaczkę bez własnych asekuracji.
Humar spędził dziewięć dni na South Face, wspinając się bezpośrednio na środek twarzy, zanim musiał przemieścić się tuż poniżej pasma klifu na 3000 stóp od szóstego biwaku do południowo-wschodniej grani. Ukończył grzbiet do 7800 metrów, gdzie rozbił się. Dziewiątego dnia, tuż pod szczytem, Humar postanowił zejść po przeciwnej stronie góry, zamiast dotrzeć na szczyt i ryzykować spędzić kolejną zimną i wietrzną noc na świeżym powietrzu u szczytu i umrzeć w wyniku hipotermii. Podczas zejścia Normalną Drogą odnalazł ciało angielskiej wspinaczki Ginette Harrison, która zmarła tydzień wcześniej w lawinie. Humar ocenił swoje przełomowe podejście jako wspinanie mieszane od M5 do M7 + na stokach lodowych i skalnych od 50 do 90 stopni.
W 2015 roku na Dhaulagiri było 70 ofiar śmiertelnych. Pierwsza śmierć miała miejsce 30 czerwca 1954 r., Kiedy zmarł argentyński wspinacz Francisco Ibanez. Większość ofiar śmiertelnych to wspinacze zabici w lawinach, w tym siedmiu Amerykanów i Szerpów 28 kwietnia 1969 r.; 2 francuskich wspinaczy 13 maja 1979 r.; dwóch hiszpańskich wspinaczy 12 maja 2007 r.; oraz trzech Japończyków i jednego Szerpów 28 września 2010 r. Inni wspinacze zmarli z powodu choroby wysokościowej, upadków w szczelinach, znikania na górze, upadków i wyczerpania.
W 1969 r. 11-osobowa wyprawa wspinaczy amerykańskich i szerpów pod przewodnictwem Boyda Everetta podjęła próbę zdobycia niezachomionej krawędzi południowo-wschodniej grani Dhaulagiri, mimo że żaden z członków zespołu nie miał doświadczenia w Himalajach. Mając około 17 000 stóp, sześciu Amerykanów i dwóch Szerpów przeszło przez szczelinę o szerokości 10 stóp, gdy potężna lawina opadła, usuwając wszystkich oprócz Louisa Reichardta. W tym czasie była to najgorsza katastrofa w nepalskiej historii wspinaczki.
W artykule „The American Dhaulagiri Expedition 1969” autorstwa członka wyprawy Lou Reichardta w „ The Himalayan Journal” (1969) Reichardt pisze o przeżyciu lawiny, która zabiła siedmiu innych wspinaczy, i bezpośrednich następstwach:
„Potem opadła na nas popołudniowa mgła. Kilka minut później … ryk wszedł do naszej świadomości. Neutralny przez chwilę szybko stanowił zagrożenie. Mieliśmy tylko chwilę, aby szukać schronienia, zanim pochłonie nasz świat.
„Znalazłem jedynie zmianę nachylenia w lodowcu dla schronienia i wielokrotnie uderzano mnie po plecach gruzem - wszystkie rzucające się w oczy ciosy, które nie wywróciły moich rąk. Kiedy się wreszcie skończyło, zakładając, że to śnieg nie był w stanie nas pochować, wstałem w pełni, spodziewając się, że będę otoczony przez tych samych siedmiu towarzyszy. Zamiast tego wszystko, co było znane - przyjaciele, sprzęt, a nawet śnieg, na którym staliśmy - zniknęło! Był tylko brudny, twardy lodowaty lód z dziesiątkami świeżych żłobków i porozrzucanymi ogromnymi lodowymi blokami, ziarnami lawiny. Była to scena pomalowana na biało z nieopisaną przemocą, przypominającą pierwsze eony stworzenia, kiedy wykuto jeszcze stopioną ziemię; a jednocześnie było niesamowicie cicho i spokojnie w ciepłe, mgliste popołudnie. Trójkątny klif lodowy, wyrzucony z lodowca przez jakąś niewidzialną wstęgę skały, zawalił się, a powstały w ten sposób gruz przeciął szeroki na 100 stóp pokos w szerokim basenie, wypełnił szczelinę i przytłoczył nas. ”
Reichardt przeszukał teren po lawinie i nie znalazł śladu swoich siedmiu towarzyszy. Napisał: „Potem zrobiłem najbardziej samotną wyprawę z lodowca i skał do obozu aklimatyzacyjnego na wysokości 12 000 stóp, zrzucając raki, overbooty, a na koniec nawet niedowierzanie w drodze. Wróciłem ze sprzętem i ludźmi, aby przeprowadzić dokładniejsze poszukiwania gruzu, ale bez powodzenia. Sondy były bezużyteczne; nawet topory lodu nie były w stanie przebić ogromnej masy lodowej, mniej więcej wielkości boiska do piłki nożnej i głębokości 20 stóp. Nie mieliśmy racjonalnych podstaw do nadziei. Lawina była lodem, a nie śniegiem. Kilka znalezionych urządzeń zostało całkowicie zniszczonych. Żaden człowiek nie przeżyłby przejażdżki w takich szczątkach. ”
